dinsdag 13 oktober 2015

Marathon Eindhoven 2015!!!




11-10-2015 
10.00 uur 

BAM,
het startschot is overduidelijk te horen. Ik werp een blik op mijn 2 super-supporters, Martin en Philippe die langs de zijlijn staan en slaak een angstige schreeuw uit. Langzaam maar zeker komt er beweging in mijn startvak F. De voorste startvakken, met overwegend donkere mensen die haast onmenselijke snelheden van 20km/uur op een afstand van 42 km behalen, zijn vertrokken. 
De andere mensen uit startvak F en ik komen over de startstreep en beginnen te rennen. Ik klik snel mijn sportwatch aan en zet ook mijn I-pod aan. Hardlopen op muziek is altijd beter, dan hoor je jezelf in ieder geval niet zo hijgen. 
De zenuwen die ik afgelopen week toch wel had, zijn weg wanneer ik begin te rennen. 

1-3 km
Langs de zijkant van het parcours staat een meisje met een bord waarop staat dat we er 1 km op hebben zitten. Een groepje meiden achter mij slaakt een enthousiaste kreet bij het zien van het bord. Tja, vanaf dit moment hoef je nog maar "slechts" 41km en 195 meter haha. 
Een man naast mij,gekleed in een dikke sweater, begint ineens te praten: "Mijn vriendin zou hier ergens langs de kant moeten staan om mijn sweater aan te pakken, maar ik heb haar nog niet gezien." Alhoewel mijn eigen handen en voeten nog koud zijn, zeg ik tegen hem dat het inderdaad wel heet is om in een sweater te gaan hardlopen. Net nadat ik het uitgesproken heb, fietst er naast het parcours een vrouw met een enorme mand voorop haar fiets. Ze pakt de sweater van de man aan en fiets een stuk mee. Ik vraag mij op dat moment af of ze de hele route ernaast blijft fietsen. 

4 km
Ahh lekker, mijn voeten worden aangenaam warm. 
De zon schijnt aan de rechterkant van mijn lichaam. Hierdoor is mijn rechterhand nu ook lekker warm. Links is echter nog koud. 

5-10 km
De eerste drankpost is op het 5 km punt. Ik kan geen drankje pakken, omdat de kraampjes aan de rechterkant staan en ik links van de stoet mensen ren. Gelukkig heb ik zelf 2 flesjes water mee genomen. 
Vlak voor mij lopen er mensen met een ballon op  hun rug gespeld. Vrij recent kwam ik erachter dat dit zogenaamde "pacers" ofwel: tempomakers zijn. Op hun ballon staat de tijd waarop ze willen finishen. Op de ballonnen voor mij, staat : 4 uur. Ik probeer de 4 uur-ballonnen bij te houden. Een tijd van 4 uur, zou ik fantastisch vinden. 
We komen onder een brug door, die helemaal vol met enthousiaste supporters staat. Ze juichen, schreeuwen en staan met spandoeken. Wat een machtig mooi gevoel geeft dat!

10-13 km
We komen langs de High Tech Campus van Eindhoven. Helaas zijn er op dit punt niet, tot nauwelijks supporters langs de kant. Wat wel erg leuk is, is dat er langs de weg verschillende borden met aanmoedigingen staan . 
Op circa 13 km loopt een van de lopers ineens een bergje op en staat bovenaan enthousiast iets te schreeuwen en met zijn armen te zwaaien. Ondanks dat hij goed zijn best doet om de stemming erin te krijgen,vraag ik mij af of hij al meerdere marathons heeft gelopen, want zelf zou ik ervoor kiezen om mijn energie wat meer te sparen omdat ik weet dat je het tegen het eind aan weleens moeilijk kunt krijgen. 
Ook zie ik ineens de vrouw op de fiets weer langs het parcours fietsen. Vlak voor mij, loopt de man (nu zonder sweater) die ik rond het 2 kmpunt al tegen kwam. 

15-21 km
Aan de rechterkant zie ik ineens zwembad de Tongelreep liggen. Ik herinner mij ineens dat ik daar als kind was geweest tijdens een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje. Ik denk terug aan de enorme tolglijbaan die er toen was en waar wij eerst niet vanaf durfde te gaan. Ook waren wij destijds helemaal onder de indruk van het golfslagbad. Een mooie jeugdherinnering! 
Schuin tegenover de Tongelreep is een bejaardentehuis. Verschillende verzorgers staan met de ouderen langs de kant te kijken naar de groep hardlopers die voorbij komen. Zo ook een enorm lief uitziend oud vrouwtjes, die vrolijk naar de hardlopers aan het zwaaien en aan het lachen is. Terwijl ik langs ren, kijk ik haar aan en zwaai terug. In haar ogen ontspringt een fonkeling en ze begint nog vrolijker te zwaaien. Wat is het heerlijk dat zij als supporter ook zo kan genieten. 


21-25 km
Ik heb geluk: op de helft van de route komen we langs het huis van Philippe. Martin en Philippe staan langs de kant. Terwijl ik langs ren, stop ik heel even snel om Martin een kusje te geven. Een groepje heren die naast mij lopen, beginnen te lachen en grapjes te maken. "Zozo, hele vrijpartij hiernaast" Ik lach met ze mee en geef als opmerking terug: "Nou, dat was dan wel een vluggertje". Ze beginnen nog harder te lachen en ik ren nog een paar meter met ze mee. 
Niet alle toeschouwers zijn overigens zo vrolijk: Het parcours gaat over een drukke autoweg, die voor dit evenement half afgesloten is. Er staan verkeersregelaars, die steeds 1 of 2 auto's doorlaten, zodra er een paar seconden geen hardlopers oversteken. De meeste hardlopers lopen in groepjes bij elkaar, maar net op dit punt loop ik tussen 2 groepjes in. De wachtende automobilisten zijn dus allerminst gecharmeerd van mijn singelloopactie. hihi... 
De mensen met de 4-uur-ballonnen, lopen steeds verder voor mij. Helaas, die 4 uur zet ik uit mijn hoofd. Het nieuwe doel wordt om vóór de mensen met de 4.15-uur-ballonnen te blijven. 
In de tussentijd is mijn linkerhand eindelijk lekker warm geworden. Dit komt waarschijnlijk omdat de zon wat hoger aan de hemel staat. Heerlijk, wat een geluk hebben we met het weer!

25-30 km
Om de 5 km staan drankposten en worden er stukjes banaan uitgedeeld. De bananen zijn heerlijk zoet en ik  pak ze dus al te graag aan. Ook zorg ik ervoor dat ik bij iedere drankpost wat sportdrank drink (neem ik uitsluitend bij lange afstanden, wegens de verhouding koolhydraten-zouten). Op dit punt neem ik ook een energiegelletje. Voor als je wilt weten hoe dit is: het is mierenzoet, plakkerig en bevat net zoveel kcal als een hamburger. Alleen geschikt voor lange afstanden dus. 
Om mij heen zie ik meerdere mensen verkrampt en geforceerd lopen. Zelf begin ik bij vlagen mijn kuiten en heup te voelen. Ik bedenk mij dat het deels misschien ook psychisch is, want zodra ik de muziek een toontje harder zet of langs juichend publiek kom, "vergeet" ik het gevoel ineens weer en ren vrolijk verder. 

30-35 km
De vrouw op de fiets komt weer voorbij. Dat betekend dat die man ook in de buurt is. Het valt mij op dat ik veel mensen gedurende het hardlopen even kwijt raak en daarna weer even zien. 
Verschillende hardlopers, zijn langs de kant gaan wandelen. Het kijken naar de mensen die wel hardlopen, werkt wel een stuk motiverender. 
Wow, meer dan ooit heb ik een diep respect voor de eerste vrouw die in 1967 de marathon liep. Toen was men in de overtuiging dat vrouwen echt geen marathon konden en mochten lopen. Terwijl zij zich met een geslachtsneutrale naam had ingeschreven, deed zij mee. Onder het hardlopen probeerde mensen haar uit het parcours te trekken omdat ze zogenaamd niet mee kon en mocht doen. In plaats van aanmoedigingen, heeft zij ontmoedigende geluiden gehoord. En toch, toch ging ze door.  Voor ons, wij als vrouwen, wij als mannen, wij als hardlopers samen! 

35-38 km
Ik ren langs het stuk in het bos, waar ik het vorig jaar vrij zwaar had. "Oke, het is nog maar een paar km, spreek ik mijzelf toe". 
Een paar honderd meter loop ik naast een donkere, lange man. Ik ben enigszins trots dat ik zijn tempo bijhoud. Helaas, op een gegeven moment gaat zijn tempo omhoog, of mijn tempo zwakt af (geen idee wat het is) en loopt hij ruim voor mij. 
Ineens hoor ik "Petje-af-petje-af-petje aaaaaafff". Hey, de 2 vrolijke supporters die er vorig jaar waren, staan er weer. Ze staan langs de kant te zingen en te zwaaien met petjes. Vrolijk zwaai ik naar ze terug. 

38 km
Op ongeveer het 38 km punt, staan er mensen van de brandweer langs de kant met een spandoek met: "Helden". Verbaast kijk ik op. Het liefste was ik naar ze toegelopen om te zeggen dat zij toch echt dè helden zijn. Bij ons is het slechts een uit de hand gerende, ehm gelopen, hobby. Zij redden mens en dier uit brandende huizen, wij niet. 

39-40km
We komen langs ontzettend veel vrolijke supporters. Sommige mensen roepen "Kom op Irene, je bent er bijna, nog even volhouden". Mijn naam staat op mijn startnummer, die op mijn T-shirt zit. 
Ondanks de stijve spieren, zit ik helemaal op en top in mijn runnershigh. "Wow, wat is dit geweldig mooi, wat een ervaring". Rond de 40 km schiet ik ineens vol. Van puur geluk (en waarschijnlijk van alle adrenaline en endorfine) rolt er een traan over mijn wang. Wanneer ik merk dat mijn ademhaling begint te schokken, spreek ik mijzelf streng toe, dat ik het emotionele maar moet bewaren voor als ik de finish gepasseerd ben. Nu kan ik het niet gebruiken, ik moet dooooor! 

41 km
Ik herinner mij dat ik vorig jaar bij iedere boog dacht dat ik de finish zag en al een eindsprint ging maken, terwijl dit de finish niet bleek te zijn. Dit gaat dit jaar niet gebeuren! 
Het laatste stuk gaat midden door het centrum, waar het ongelooflijk vol staat met supporters langs de kant. Kinderen vinden het leuk om een high five te geven en ouderen joelen en klappen. 
Bijna-bijna-bijna... auw, ik voel een blaar op mijn hiel opkomen.  

42.195 FINISH
Ïk zie versieringen langs de kant, verder op zie ik een boog. Ik ren langs de versieringen, en zie ineens dat iedereen stopt en begint met wandelen. Huh?... OW wacht.... Die versieringen... dat was de FINISH! 
Oeps hihi, die boog in de verte blijkt een reclame boog voor een krant te zijn. Ik klik mijn horloge uit en zie dat ik een minuutje trager was dan vorig jaar. Desondanks ben ik hartstikke blij met mijn gelopen tijd van 4 uur, 10 min en 41 seconden!
Trots laat ik de medaille om mijn nek hangen, pak een flesje drinken en een banaan aan. Langs de zijlijn staan Martin en Philippe te zwaaien. Stijf en verkrampt loop ik naar ze toe. 
Wow, wat heb ik opnieuw weer genoten:  organisatie, vrijwilligers, publiek en Eindhoven, jullie zijn geweldig!!!